Geef jezelf een jaar de tijd

Aan tafel dit keer de jonge vierentwintigjarige Tazin Montanus, geboren op 30 augustus 1986 in Nederland. Ik zie de wenkbrauwen al fronsen, is zij een remigrant? Ja, zij is een remigrant! Want toen Tazin 13 jaar was besloten haar ouders, Peter Montanus en Esmeralda Paula in het jaar 2000 met het hele gezin naar Bonaire ‘terug’ te gaan. En dus heeft zij vanaf dat moment haar middelbare schoolopleiding vervolgd op de Scholen Gemeenschap Bonaire.

Haar vader, geboren in Leiden, Nederland, op 10 september 1954, en haar moeder, geboren op Aruba ook in september 1954 maar dan op de 6e, hebben elkaar ontmoet in Nederland toen moeder besloot te gaan studeren in Nederland. Tazin heeft nog een broer, Rens, 20 jaar oud, die momenteel bedrijfseconomie studeert in Nederland.

Waarom Bonaire, is de volgende vraag? Moeder Esmeralda is weliswaar geboren op Aruba maar heeft  vervolgens op Bonaire gewoond en heeft ook veel familie op ons prachtige Caribische eiland. Zij wilde al heel lang terug echter de familie van haar man hield hen nog in Nederland. Toen deze situatie veranderde namen zij de beslissing om te gaan ‘remigreren’. Als extra ‘duwtje in de rug’ werkte hierin het opheffen van de afdeling Sociale Zaken waar ma Montanus als maatschappelijk werkster bij het Antillenhuis in Den Haag werkzaam was.  Ze begeleidde patiënten die voor medische hulp uit de Antillen naar Nederland kwamen en was  de vraagbaak voor mensen uit Curaçao en Bonaire, die in Nederland wonen. Vader Montanus was senior communicatieadviseur bij het ministerie van VROM. Hij was helemaal weg van Bonaire, dat hij had leren kennen door hun jaarlijkse vakanties. De echtelieden vonden snel een baan als respectievelijk maatschappelijk werkster bij Fundashon Mariadal en beleidsmedewerker milieu en natuur bij DROB.

Tazin herinnert zich nog maar al te goed hun uitstapjes naar Bonaire en vond het altijd heerlijk om te zwemmen, naar de familie te gaan, en vooral de ijsjes smaakten haar prima! “Dus voor mij was het eigenlijk heel makkelijk om met mijn ouders op Bonaire te gaan wonen” zegt, de helder uit haar ogen kijkende, Tazin. “Maar ik was toch iets te naïef in het feit, dat het hetzelfde zou zijn als tijdens onze vakanties. Niets is echter minder waar, vertelt zij. Toen ik als 13-jarige vers uit Nederland op de SGB kwam was het heel moeilijk om ‘als 1 van hun’ gezien te worden. Dit heeft wel even geduurd en de nodige spanning gegeven maar gelukkig ging het in het laatste jaar van de HAVO eindelijk goed voelen en vormde er zich een gezellige vriendengroep”. Met in ieder geval één van haar klasgenoten bleef Tazin contact houden. Sonia Carrillo van Eddy’s Bar en Restaurant, die eveneens geremigreerd is en met een ‘dubbeltestimonial’ op deze website staat. Zelfs hebben beide vriendinnen een appartement in Leeuwarden gedeeld. Eigenlijk kwam dit bij toeval, maar we weten allemaal dat ‘toeval niet bestaat’. Tazin ging na haar behaalde SGB examen cultuur/maatschappij aangevuld met biologie in 2004 naar Nederland om voor haar droomberoep: HBO V (verpleegkundige), te gaan studeren aan de Hogeschool in Leiden. Een logische keuze omdat zij daar haar kindertijd had doorgebracht. Maar haar ‘verkering’ uit Bonaire, Javier Semeler, ging voor zijn studie Communicatie en Multimedia naar de Hogeschool in Leeuwarden. Tazin daarover: “Tja, je kijkt op de landkaart en denkt, och, dat is niet zo ver van elkaar vandaan. Alleen maar ‘even’ over de Afsluitdijk en je bent er. Maar in de praktijk viel dat toch heel vies tegen en zat ik bijna langer in de trein dan dat we bij elkaar waren”. De schaal van de landkaart van Nederland blijkt toch iets groter dan die van Bonaire. “Na een jaar heen en weer pendelen, was ik het wel zat, biecht zij op, en bovendien gingen er nog meer vrienden uit Bonaire in Leeuwarden studeren. Zo ook mijn vriendin Sonia. Toen besloten we om ‘roommates’ te worden”.

Tazin wist eigenlijk altijd wel dat ze terug wilde naar Bonaire. Reden temeer om ook een deel van haar stage op Bonaire te doen en zeker toen haar vader in 2007 erg ziek werd. Zij kwam haar eerste stageperiode hier in het ziekenhuis vervullen. Hierdoor kon zij haar moeder ook een handje meehelpen met de verpleging van pa. Gelukkig voor het gezin kwam hij er weer helemaal bovenop en dochterlief ging terug naar Leeuwarden om haar verdere stages te gaan doen. “Anderhalf jaar heb ik bij de Friese GGD meegelopen. Dat was echt op mijn lijf geschreven”. Zij was op de SOA en AIDS afdeling geplaatst en begeleidde in Nederland o.a. het Antilliaanse moeder (huiskamer) project ‘Amor i Salud’.  “Helemaal mijn ding! grijnst Tazin, ik houd ervan om voorlichtingen te geven en spreekuren te draaien op dit gebied. Het is fantastisch om met Antilliaanse moeders in Nederland te focussen op jongeren, om seksuele voorlichting te geven en bezien wat zij er zelf aan kunnen doen en wat zij aan (hun) kinderen kunnen doorgeven en welke ondersteuning daarvoor binnen de GGD al bestaat. Dit werd toen in Leeuwarden geïmplementeerd”.

September 2009 studeerde zij af en ging daarna bij de GGD het ‘echte’ werk doen voor SOA en AIDS. Tazin heeft, naar eigen zeggen, hele leuke en vernieuwende projecten mogen leiden op met name MBO scholen. Er werd hiermee veel creativiteit bij haar losgeweekt.

In mei 2009 ontmoette zij in Nederland mevrouw Marga Drewes, de kwartiermaker van V.W.S. op Bonaire en vertelde zij haar wat zij op dat moment deed en op Bonaire wilde gaan doen. Veertien oktober kwam er een vacature als ambulant hulpverlener bij Jeugdzorg; afdeling Jeugd en Gezin. Hierop solliciteren was onvermijdelijk voor Tazin, die heel graag weer naar Bonaire terug wilde. Alles kwam toen in een stroomversnelling. Via het populaire internetmedium Skype werd eind november het sollicitatiegesprek afgenomen en kort daarna hoorde dat zij de baan had met als startdatum 1 januari 2010. Omdat deze periode te kort bleek om de hele overtocht goed te regelen werd dat 1 februari.

Tazin is hiermee in dienst bij het huidige RCN en geeft opvoedingsondersteuning aan gezinnen en ook, het nieuw in het leven geroepen, preventieve voorlichting. Door de intensieve begeleiding op locatie, minstens 3 huisbezoeken per dag, is zij weinig op kantoor te vinden. Binnen deze ambulante hulpverlening geeft zij, als dit nodig is, seksuele voorlichting en zij hoopt zich bovendien in de toekomst hiervoor in te kunnen zetten voor organisaties als Sebiki of Bonaire Jeugdzorg.

Op mijn vraag wat zij van haar beslissing vindt om teruggekeerd te zijn naar Bonaire antwoord zij: “Ik heb mijzelf beloofd om mijzelf 1 jaar te geven om te bekijken hoe het mij bevalt”. Ik heb een leuke baan, een leuk huis in Nawati, waar zij samenwoont met haar vriend Javier, die intussen ook weer terug is, en kan  ze ondanks dat zij ook wel vindt dat er voor hun leeftijdscategorie weinig te doen is, zich goed vermaken op ons zonovergoten eiland.

De woning hebben zij overigens middels het ‘via-via circuit’ gevonden. “Om een leuk huis met een goede prijs te vinden kan het bijna alleen maar op die manier. Het aanbod van woningen is relatief laag voor veel te hoge huren” zegt Tazin.

Wat zij mist op het eiland is dat ze is even lekker kleding of boeken kan gaan shoppen of, zoals zij in Nederland deed, met vriendinnen ergens een ‘bakkie koffie’ kan gaan drinken. “Maar” bekent zij “zo langzamerhand begin ik de vrienden, die ik uit het oog verloren had door mijn Nederland avontuur weer te ontmoeten en doen we leuke dingen samen. Naar het strand of uitgaan naar Karel’s of Sense”. Een bioscoop zou trouwens ook geen overbodige luxe zijn, vindt zij. “Nu, als we dan eens een keer naar Aruba of Curaçao gaan, zoeken we altijd meteen de bios op. Hoe fijn zou het zijn als er hier weer een is”.

Tazin geeft als tip aan mederemigranten: “geef jezelf een jaar om te wennen en je de cultuur en de gewoonten van het eiland eigen te maken. En beslis dan pas of je hiermee kan leven of niet”. “Niet stressen zoals in Nederland, aanpassen aan het tempo. Zeker op het gebied van regeldingen”. En praktisch gezien, wanneer je al boedel, zoals meubelen etc. in Nederland hebt, neem het mee. Er is hier weinig en wat er wel is aan moois is te duur voor ons nieuwe starters. Als advies geeft zij aan Ban Bonaire Bek, waar zij op de website ook haar vacature had gelezen, om te onderzoeken of er een regeling bedacht kan worden voor remigranten met studieschuld in Euro’s. Het is nl. haast niet te doen met de hoogte van de locale salarissen om maandelijks deze hoge aflossingen te betalen.

Dit interview is al eerder afgenomen, inmiddels blijkt, dat de vakbonden met de Rijksdienst Caribisch Nederland hebben afgesproken, dat zij meehelpen met de betaling van de studieschuld van hun werknemers.

tekst en foto: ©marianwalthiephotography