Nigel Paul : Geboren op 1 maart 1976 op Aruba

 Nigel was 18 toen hij na het afronden van zijn VWO opleiding naar Nederland ging om te studeren. Het werd Sociaal Wetenschappelijke Informatica (nu omgevormd tot Informatiekunde) aan de Universiteit van Amsterdam, een studie waar hij pas echt het nut van zag nadat hij tussentijds was gestopt en was gaan werken. Eerst als systeembeheerder/software tester en later als applicatiebeheerder bij de Bank Nederlandse Gemeenten. Bij de BNG voelde hij zich als een vis in het water. Daar ontdekte hij de praktische toepasbaarheid van datgene wat hij in zijn studie had geleerd over de problemen die optreden in de communicatie tussen de eindgebruikers en de bouwers van computerapplicaties. Na vijf jaar werken pakte Nigel naast zijn werk zijn studie weer op. In 2007 studeerde hij af.

In 2002 ging Nigel voor het eerst bewust naar Bonaire met zijn Bonairiaanse vriendin die hij in Nederland had leren kennen. “Hier zou ik kunnen wonen” dacht hij toen al. Die gedachte werd een wens nadat zijn vriendin in 2003 naar Bonaire terug ging om daar als docente te gaan werken. Een paar keer per jaar kwam Nigel naar Bonaire om de vakanties bij haar door te brengen, maar er moest eerst nog afgestudeerd worden. Per slot was dat de reden geweest om naar Nederland te gaan. In augustus 2007 was het zover. Vanuit Nederland had Nigel al geprobeerd om een baan te vinden op Bonaire, maar er waren nauwelijks vacatures op zijn vakgebied. In het najaar van 2007 ging hij naar Bonaire met een stapel open sollicitatiebrieven. Via via hoorde hij dat er op de SGB ruimte was voor een ICT specialist en daar bracht hij dan ook een van de brieven. Begin 2008 kon hij op sollicitatiegesprek en dat had succes. Sinds juli 2008 woont en werkt Nigel op Bonaire.

Een huis op Bonaire was gelukkig geen probleem, zijn vriendin woonde er immers al en hij kon zo bij haar intrekken. Wel een probleem bleek het aanpassen van de maandtermijnen voor terugbetaling van de studiefinanciering. De termijnen waren afgestemd op zijn Nederlandse  inkomen van de voorgaande jaren en op Bonaire liggen de salarissen fors lager. In april 2008 deed Nigel het verzoek bij de Informatie Beheer Groep om het maandelijks te betalen bedrag aan te passen aan zijn nieuwe inkomen. Probleem bleek dat de IB-groep aan de hand van het inkomen van twee jaar geleden berekent hoeveel de oud-student kan terugbetalen. Het afwijken van deze regel blijkt een tijdrovende kwestie te zijn. De inkomensgegevens moeten nu komen van de belastingdienst op Bonaire, maar die hebben nog geen gegevens over 2007 omdat Nigel hier toen nog niet was. Het is dus onmogelijk om de betalingen op korte termijn aan te passen. Nigel is er vrij laconiek onder, met de hoge maandtermijnen is de schuld eerder afgelost en dan hoeft hij ook minder rente te betalen.

Voor jongeren die naar Nederland gaan om te studeren heeft hij wel een advies. Als je de vrijheid wil houden om terug te gaan naar Bonaire kun je het beste zo weinig mogelijk lenen. Als ouders de mogelijkheid hebben om hun kinderen financieel te steunen moeten ze dat zeker doen. Ook raadt hij studenten aan om een (bij)baantje te vinden naast de studie om de schuld minder te laten oplopen.

Nigel vindt het heerlijk op Bonaire. In zijn privé leven is hij heel gelukkig met zijn vriendin. Ook is hij heel blij dat ze een kindje verwachten. Hij heeft dus geen spijt dat hij hier is komen wonen, in tegendeel. Hij houdt van de relaxte  sfeer op het eiland, van de vriendelijke mensen en van de natuur. Nog steeds kan hij met veel genoegen zomaar een beetje rondrijden over het eiland. Het is er nog steeds rustig en de natuur is prachtig. De werksfeer is over het algemeen ook heel plezierig:  “Als ik een dag op mijn werk niet heb gelachen dan ben ik niet op mijn werk geweest.” Zegt Nigel.

Toch is niet alles een groot feest. Nigel heeft in de afgelopen acht maanden ook gemengde gevoelens gehad op zijn werk. Hij heeft zich op professioneel gebied behoorlijk moeten aanpassen. Er is hier veel minder structuur, het kost  vaak meer moeite om dingen voor elkaar te krijgen en hij heeft ook erg moeten wennen aan de heersende arbeidsmentaliteit. Vaak wordt er bij problemen gekozen voor een snelle, tijdelijke oplossing waardoor de problemen zich telkens weer voordoen. “Quick en dirty” noemt hij dat. Als voorbeeld noemt hij de kuilen in de weg: om het te repareren wordt er zand in gegooid en een dunne toplaag en binnen de kortste keren ontstaat naast het oorspronkelijke gat een nieuw gat en/of is het oorspronkelijke gat weer open. Vervolgens wordt dat gat op dezelfde manier gevuld. Zo gaat het maar door. Er wordt te weinig gekozen voor de structurele oplossing van een nieuwe asfaltlaag. Ook in zijn eigen werkomgeving komt hij dat tegen. Nigel is een perfectionist die liever voor de structurele oplossingen kiest. Nigel ziet ook dat zakelijke feedback in het werk vaak in de persoonlijke sfeer wordt getrokken. Hij herkent dat wel. In Nederland reageerde hij in het begin ook heel fel als iemand kritiek had op zijn werk. Maar hij heeft daar geleerd dat de zakelijke kritiek niet op zijn persoon was gericht, maar was bedoeld om hem mogelijkheden aan te dragen om zijn werk te verbeteren. Die mentaliteit zou hij hier ook graag in het werk meemaken. Zo kun je van elkaar leren. Nigel hoopt dat hij een rol in dat leerproces kan spelen. Te vaak maakt hij het mee dat mensen bang zijn voor positief bedoelde kritiek, dat ze boos worden. Voor je het weet heb je ruzie, niet alleen met je collega, maar ook met zijn of haar hele familie.

Zijn angst is dat hij meegezogen wordt in de mentaliteit die ervan uitgaat dat wat er nu gebeurt altijd zo is geweest en dus ook altijd zo zal blijven. Hij wil graag het professionele vuur behouden dat nu nog in hem brandt. Die angst om moedeloos te worden houdt hem voorlopig nog scherp. Hij ziet teveel voorbeelden van mensen die het op hebben gegeven en hij weet dat hij er niet gelukkig van wordt als hij dat ook laat gebeuren.

Wat Nigel vooral mist op Bonaire is de makkelijke verkrijgbaarheid van spullen. Een goed geoutilleerde sportwinkel, goed gevulde schappen in de supermarkt, de variëteit in het aanbod van electronica en allerlei andere gebieden. Maar je went er aan, zegt hij.

Voor Antillianen die vanuit Nederland naar Bonaire willen komen heeft Nigel nog wel wat tips: Loop eerst stage op Bonaire als het mogelijk is. Een vakantie hier geeft je een heel andere indruk dan een werkverblijf. Bereid je er op voor dat je hele leven veranderd, zeker als je al wat langer in Nederland hebt gewoond. Het andere levensritme, een nieuwe vriendenkring opbouwen, het oppakken van je hobby’s, kortom, je moet opnieuw inburgeren. Stap over je twijfels heen. Dat je twijfelt is heel normaal, je verlaat meestal een goedbetaalde baan, je geeft je zekerheden op. En als je eenmaal op Bonaire bent zijn die twijfels er nog steeds. Bereid je voor op de dips die onherroepelijk komen, maar geef niet gelijk op en houd je bij je keuze. Geef het eiland, maar vooral jezelf een eerlijke kans op slagen en maak er wat van. Wees niet te bang en neem je positieve mentaliteit mee. Bonaire heeft positief ingestelde professionals nodig. “Zeuren over dingen die niet goed zijn kan iedereen, maar doe er dan ook wat aan.”