Nederland telt meer dan 150.000 inwoners met wortels in Curaçao, Aruba, Bonaire, St. Maarten, St. Eustatius en Saba. Duizenden hiervan zijn op hun eigen manier succesvol. Stichting Ocan plaatst dit jaar elke week één van hen in de Spotlight. Deze week Kizzy Janga, apothekersassistente en gepassioneerd danseres uit Bonaire.

"Bonaire is mijn eiland, mijn parel. Mijn jeugd was geweldig. Er was geen noodzaak om snel op te groeien. Als tiener werd ik verkozen tot Miss Teen Bonaire, zodat ik mijn eiland mocht vertegenwoordigen en promoten in het buitenland. Op die manier ontdekte ik mijn liefde voor dansen en de Caribische cultuur. In Nederland zat ik acht jaar in het bestuur van Stichting Rinconlanda, die Dia di Rincon organiseert, en help ik de organisatie Ban Boneiru Bèk op de jaarlijkse Emigratiebeurs in Houten. We richten ons op mensen die een echte bijdrage willen leveren aan de ontwikkeling van Bonaire. Het promoten van Bonaire is erg leuk en een passie, maar het is nooit een carrièrekeuze geweest. Ik heb nooit aan die richting gedacht, omdat ik ook talent had voor scheikunde en een passie om mensen te helpen. Na de middelbare school koos ik de opleiding voor apothekersassistente. Eerst een jaar in Aruba en daarna in Nederland. Inmiddels werk ik bijna vijftien jaar bij een apotheek in Tilburg. Toen ik begon maakten we nog zelf medicatie en inmiddels zijn we meer bezig met administratie, maar ik kan mijn ei kwijt in andere dingen. Zo zit ik in het bestuur van de Apothekersassistenten Scholings Kring, ASK, voor de na- en bijscholing voor apothekers assistenten. Ook was ik begonnen aan de HBO-opleiding voor farmaceutisch consulente. Ik kan hem nu niet afmaken door bezuinigingen, maar ik ben vastberaden om hem in de toekomst wel af te ronden.''

Obstakel

"Het eerste jaar in Nederland was zwaar. Ik kwam zonder ondersteuning van de studentenorganisaties naar Nederland en kende eigenlijk niemand. Mijn broer studeerde wel in Nederland, maar liep net dat jaar stage in Spanje. Het was lastig om een kamer te vinden in Tilburg en te ontdekken hoe alles in Nederland gaat. Bovendien liep het fout met mijn studiefinanciering. Het lukte me niet om aan te tonen dat ik als kind van een alleenstaande moeder recht had op extra financiering. Bureaucratie. Ik had eigenlijk niet het gevoel dat men mij echt wilde helpen. Een aantal maanden had ik dus te weinig geld, waardoor het ook niet goed op school ging. Ik had een huurachterstand en moest stuivers tellen om rond te komen.

Mijn moeder voelde zich schuldig. Zij had me naar Nederland gestuurd om volwassen te worden. Ze vroeg of ik terug wilde komen naar Bonaire, maar ik wilde het niet opgeven. Mijn doel was het halen van een diploma. Zonder dat mijn moeder het wist, leende ik van een kennis geld voor de huur en ben ik gaan werken. Gewoon uitzendbaantjes. Ik ontdekte dat ik mijn opleiding ook kon combineren met werk, dus ik solliciteerde bij een apotheek en ging in de avonduren naar school. Versneld, in twee jaar tijd, haalde ik mijn diploma. Die ervaring heeft me hard gemaakt en vastberaden om te vechten voor mijn doel. Overigens kreeg ik nog hulp van een tante bij het vinden van een kamer. Ik zou oorspronkelijk in Utrecht gaan wonen. Gelukkig ging dat niet door, want in Tilburg heb ik kamer overgenomen van een jongen die later mijn man werd en de vader van mijn kinderen.''

Dankbaar

"Mijn moeder is mijn grote voorbeeld. Als alleenstaande moeder heeft als lerares altijd hard gewerkt Inmiddels is ze met pensioen, maar nog steeds wordt ze door veel mensen juffrouw genoemd. Ze blijft ook actief. Ze was betrokken bij het Pensioenfonds Caribisch Nederland en nu bij Ban Boneiru Bèk. Omdat ik inmiddels zelf moeder ben, begrijp ik veel beter voor welke uitdagingen zij stond. Mijn man is militair. Vooral als hij is uitgezonden, merk ik hoeveel energie en tijd het kost om goed voor een gezin te zorgen. Mijn man ben ik dus dankbaar voor zijn betrokkenheid en zorg. En het goede voorbeeld dat hij geeft aan mijn zoons.''

Inspiratie

"Dansen blijft een van mijn passies. Met een aantal moeder en studentes vormen we de dansgroep Vania Cariabe. We dansen een variatie aan cultuur dansen. Het zijn dansen die zich blijven ontwikkelen. Het is een uitlaatklep, want wie houdt er niet van om met zijn billen te schudden. Het is daarnaast mijn contact met mijn Bonairiaanse roots. Het is wie ik ben. Ik hou van vrolijkheid en vreugde. Toen ik net in Nederland was, moest ik echt eraan wennen dat ik iets meer ingetogen moest zijn. Het is niet gebruikelijk om goedemorgen of goedemiddag tegen iedereen te zeggen als je ergens binnenkomt. Maar in de apotheek zijn ze inmiddels aan me gewend. Cliënten vragen vaak specifiek naar dat vrolijke meisje.''

Helpen

"Als je elke dag iemand kan helpen en blij kan maken, waarom zou je dat dan niet doen? Iemand een paraplu lenen omdat als het hard regent. Maar ook in mijn werk. Ik vind het leuk en belangrijk om alle tijd te nemen voor cliënten van de apotheek. Daarom was de opleiding voor farmaceutisch consulente met vakken als anatomie en farmacologie interessant. Als je de kennis over cellen en hormonen combineert met kennis over medicijnen en de persoonlijke informatie van cliënten, dan kun je mensen veel beter helpen. Het wordt bijvoorbeeld duidelijk waar klachten over duizeligheid vandaan komen. Daarnaast is het belangrijk om een sfeer te creëren waarin mensen over hun medicijngebruik durven te praten. Zeker op de eilanden is dat nog een taboe.''

Advies

"In het algemeen zou het fijn zijn als mensen wat toleranter naar elkaar zijn. Volg daarnaast je eigen passie en loop niet met anderen mee. Als je het gevoel hebt dat iets niet bij je past, vertrouw dat gevoel dan en kies ervoor om jezelf te zijn en te blijven. Ik waardeer het altijd als mensen dat doen, want dan voel je ook dat ze echt en oprecht zijn. En geniet van het leven. Carpe Diem.’’

Stichting Ocan ondersteunt Caribische Nederlanders bij het bereiken van hun individuele en gedeelde ambities en doelstellingen. ocan.nl. Volg ons ook op Facebook en Twitter.

Foto credits Kizzy Janga en tekst credits Otti Thomas.