Nederland telt meer dan 150.000 inwoners met wortels in Curaçao, Aruba, Bonaire, St. Maarten, St. Eustatius en Saba. Duizenden hiervan zijn op hun eigen manier succesvol. Stichting Ocan plaatst dit jaar elk week één van hen in de Spotlight. Deze week de Curaçaose  verpleegkundige/docent Carlyn Cathalina.

"Ik heb het altijd leuk gevonden om mensen te helpen. Ik ben opgegroeid bij mijn grootmoeder en na school, hielp ik ouderen in de buurt. Brieven schrijven, boodschappen doen of gewoon een praatje maken. Na de MAVO werkte ik twee jaar bij de Sociale Verzekeringsbank op Curaçao, maar ik hield die wens om mensen te helpen, zodat ik besloot om verpleegkunde te studeren. Curaçao had geen opleiding, dus moest ik naar Nederland. In het Leyenburg ziekenhuis in Den Haag ben ik gestart met de opleiding voor verpleegkunde, maar verhuisde vervolgens naar Amsterdam waar ik de opleiding voor ziekenverzorging en A-verpleegkundige volgde. Na een aantal jaren, besloot ik om terug te gaan naar Curaçao en ging ik in een ziekenhuis werken, maar na die ervaring had ik even genoeg van de verpleging en keerde terug naar Nederland. Ik volgde in Nederland de lerarenopleiding, keerde terug naar Curacao en doceerde daar zorg en welzijn op een school. Nadat mijn man een herseninfarct kreeg, ging ik terug naar Nederland en ben ik weer voltijds gaan werken als verpleegkundige. Dat was ik altijd blijven doen in mijn vrije tijd, ook toen ik als leraar werkte. Onderwijs is namelijk leuk, maar niet echt mijn ding. In de zorg zie je meteen resultaat. Het is dankbaar werk.''

Obstakel

"Het is niet nodig om eerst werkervaring op te doen in Nederland als je na je studie terug wilt naar Curaçao. Werken in Nederland is anders dan op Curaçao. Het kan tegenvallen als je al jaren in Nederland hebt gewerkt. Ik zou drie jaar werken in het ziekenhuis, maar na twee jaar en zeven maanden ben ik gestopt. Natuurlijk gaat in Nederlandse ziekenhuizen niet alles goed, maar de verschillen waren voor mij te groot. Verpleegkundigen hebben tijd nodig om te eten en artsen moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Het viel mij op dat artsen gedisciplineerd zijn als ze na hun studie in het ziekenhuis begonnen, maar dat die discipline bij sommigen na een tijdje verdween. Dat is jammer.  Patiënten moesten vaak lang wachten. Ik vind dat je altijd moet gaan kijken als patiënten op de bel drukken, want je weet niet waarom ze je nodig hebben. Ik liep tijdens mijn werk helaas een nekhernia op toen ik iets zwaars tilde. Therapie maakte het voor mijn gevoel alleen erger en ik werd geopereerd op Curaçao. Tijdens mijn opleiding voor leraar kwamen de klachten weer terug en ben ik een tweede keer geopereerd.''

Helpen

"Ik sta voor iedereen klaar. Het hoeft niet eens gevraagd te worden. Als ik merk dat er iets is met iemand, dan help ik. De laatste jaren specialiseer ik me in de thuiszorg voor Spaans- en Papiamentstalige mensen. Als mensen in hun eigen taal kunnen communiceren, dan helpt dat bij hun genezing. Ik merk dat ze aan mij veel meer vertellen, dan aan verplegers of verpleegsters die alleen Nederlands spreken. Ik hoor bovendien vaak dat donkere zorgverleners vriendelijker zijn. We zijn volgens deze cliënten hartelijker, geduldiger en behandelen patiënten met meer liefde. Als ik dat hoor, dan weet ik dat mijn werk gewaardeerd wordt. Natuurlijk werk ik net als iedereen voor mijn geld. Maar als ik dat geld aan het eind van de maand krijg, dan weet ik dat het gezegend is, omdat ik heb gewerkt met liefde voor mensen en mijn vak.''

Dankbaar

"Ik ben eigenlijk mezelf dankbaar voor wat ik heb bereikt. Ik ben een doorzetter en heb altijd discipline gehad. Ook als kind, toen ik bij mijn oma woonde, had ik dat. Niemand hoefde mij wakker te maken om naar school of naar mijn werk te gaan. Ik werd zonder wekker vanzelf op tijd wakker. Dat is nog altijd het geval. Ik ben gelovig, dus ik ben ook God dankbaar voor de kracht om iets te bereiken.''

Inspiratie

"Inspiratie haal ik uit mijn geloof, uit het spirituele. Voor mij is het de Heer, de almachtige, de grote kracht, het universum. Toen ik studeerde, moesten we tijdens een les levensbeschouwing een keer opschrijven wat we echt belangrijk vonden. Voor mij was het dat er een god is. Mijn Nederlandse klasgenoten vonden dat raar, want zij waren minder gelovig, dus ik werd gevraagd om uit te leggen hoe ik het zag. Ik noemde het wisselen van de seizoenen in Nederland. Het wordt zomer, herfst, winter en lente. Alles gaat precies goed. Het is voor mij het bewijs dat er een almachtige kracht is, die daarvoor zorgt. Ik lees ook graag boeken die me inspireren of  iets leren. Nu is dat The Secret of Power. De power is de liefde. Wie liefde geeft, krijgt liefde terug. Ik merk zelf dat het zo is.''

Advies

"Een leerling vroeg me ooit, wat het beste beroep is. Maar er is geen beste beroep. Elk beroep heeft zijn nut en zijn charme. Als een vuilnisman het afval niet ophaalt, dan verdrinken we in het vuil. Ik zou geen piloot of stewardess kunnen zijn. Ik ben hooguit een passagier. Met angst. Dus het is goed dat er mensen zijn, die dat wel willen en kunnen. Hetzelfde geldt voor de verpleging. Niet iedereen wil of kan dat doen. Dus alle beroepen hebben nut. Ik adviseerde leerlingen wel dat ze hun diploma moesten halen en meisjes gaf ik het advies om er voor te zorgen dat ze zelfstandig zijn. Je kunt de toekomst niet voorspellen. Als je alleen komt te staan, moet je voor je eigen inkomen kunnen zorgen. Dus als je iets wil, dan ga ervoor. Zelfs al duurt het tien jaar voor je er bent.''

Foto credits en tekst credits Otti Thomas.

Stichting Ocan ondersteunt Caribische Nederlanders bij het bereiken van hun individuele en gedeelde ambities en doelstellingen. ocan.nl.