Nederland telt meer dan 150.000 inwoners met wortels in Curaçao, Aruba, Bonaire, St. Maarten, St. Eustatius en Saba. Duizenden hiervan zijn op hun eigen manier succesvol. Stichting Ocan plaatst dit jaar elk week één van hen in de Spotlight. Deze week Ramises Verginie, kapper en drummer van Cache Royale.

"Eigenlijk wilde ik als kind al kapper worden. Waar ik goed in ben, is het kijken naar andere mensen en snel begrijpen hoe ze iets doen. Zo ging het ook bij de kapper. Als ik zondag mijn haren liet knippen, liet ik andere klanten voorgaan, zodat ik kon kijken hoe er geknipt werd. Op die manier is mijn passie ontstaan. Na de middelbare school ging ik naar de RK MTS. Ik droomde ervan om architect te worden. Het viel tegen. Iedereen was technisch, behalve ik. Dus ik ben gestopt en vanaf mijn veertiende werkte ik bij verschillende kappers op Curaçao. No Limit, Strak Strak en Doezini Barbershop. Ik kwam naar Nederland omdat mijn vriendin hier ging studeren en ik zelf ook toe was aan iets anders. Na een aantal jaren bij Cut'N Go in Rotterdam, begon ik mijn eigen kapperszaak Ramises Barbershop aan het Rabbijn Maarsenplein in Den Haag. Het liep meteen goed. Er zijn veel Chinese kappers in de buurt, maar er is maar één Antilliaanse kapper. Mijn eigen kapperszaak is goed te combineren met mijn andere passie. Ik ben drummer, ook sinds mijn veertiende, en speelde eerst bij Cache Deluxe en nu Cache Royale. Het is wel zwaar om vrijdagavond op te treden en dan op zaterdag te werken, maar het scheelt dat ik eigen baas ben. Ik pas mijn werktijden aan, al moet ik het later wel inhalen.''

Inspiratie

"Mijn liefde voor muziek komt uit mijn familie. Van mijn moeders kant zijn bijna alle familieleden muzikant. Het meest bekend is mijn oom Rudy Emerenciana. Kappers zijn er niet binnen mijn familie. Mijn vader heeft alleen een tondeuse om zich te scheren. Ik haal mijn inspiratie uit de kapsels van collega-kappers. Er is geen hevige concurrentie en ik ben bevriend met kappers met wie ik samenwerkte. We bellen elkaar zelfs als we vinden dat figuren of het verloop van de haren niet mooi zijn. Ik heb geen voorkeur voor kapsels. Mijn klanten zijn een mix van Caribische en Nederlandse mannen en jongens. Of vrouwen, als ze kort haar hebben. Ik geniet wel altijd van nieuw materiaal. Een nieuwe tondeuse of schaar. Ik knip liever met een nieuwe schaar, ook al is het precies dezelfde als mijn oude.''

Obstakel

"Ik ben geen echt familiemens, maar toen ik naar Nederland vertrok was het moeilijk om mijn familie achter te laten. Ik mis ze nog steeds. Mijn drie kinderen mis ik ook. Mijn ex-vriendin is terug gegaan naar Curaçao, maar ik wilde in Nederland blijven. Ik had mijn kapsalon als doel. Het was niet makkelijk, maar ik heb een rationele instelling. Als zij gelukkiger wordt op Curaçao, dan gun ik haar dat. En misschien komen mijn kinderen wel in Nederland studeren. De oudste is twaalf, dus het duurt nog zes jaar. Ik heb geen plannen om terug te gaan naar Curaçao. Op Curaçao zou ik teveel concurrentie hebben als kapper. Maar wil ook niet gebonden zijn aan Nederland. Ik hou erg van nieuwe uitdagingen. Dus als ik over twee jaar een kapperszaak in Spanje zou kunnen beginnen, zou ik het meteen doen.

Dankbaar

"Ik heb veel te danken aan mijn moeder. Mijn ouders waren teleurgesteld toen ik stopte met de MTS, maar mijn moeder is me altijd blijven steunen in alle keuzes die ik maakte. Bovendien heb ik inmiddels laten zien, dat ik iets bereik. Ik heb een goede vriend die me altijd heeft gestimuleerd om dingen te proberen. Hij is ook kapper en we trekken al 25 jaar met elkaar op. Als hij ergens ging werken, dan volgde ik daarna en als ik ergens ging werken, volgde hij. Inmiddels werkt hij bij een kapsalon in Zoetermeer.''

Advies

"Ik heb eigenlijk maar een advies. Als er iets is dat je leuk vindt, een hobby, dan kun je het beste zorgen dat je daar je geld mee kan verdienen. In mijn geval zijn het er twee. Knippen en drummen.''

Stichting Ocan ondersteunt Caribische Nederlanders bij het bereiken van hun individuele en gedeelde ambities en doelstellingen. 

Foto credits Ramises Verginie en tekst credits Otti Thomas.