Nederland telt meer dan 150.000 inwoners met wortels in Curaçao, Aruba, Bonaire, St. Maarten, St. Eustatius en Saba. Duizenden hiervan zijn op hun eigen manier succesvol. Stichting Ocan plaatst dit jaar elk week één van hen in de Spotlight. Deze week de Curaçaose Vanessa Wenners-Lo-A-Njoe.
"Mijn vader zei: ik sluit mijn ogen pas als ik in mijn graf lig. Die instelling heb ik ook. Ik doe meer dan ooit. Als stafpedagoog voor de GGD Hollands Noorden houd ik me onder andere bezig met opvoeding, tienermoeders en laaggeletterdheid en ik ben GGD-procesdeskundige psychosociale hulpverlening. We adviseren en coördineren bij gebeurtenissen die maatschappelijke onrust kunnen veroorzaken. Zedenzaken, rampen of ongelukken. We ondersteunen ook scholen. Hoe vertel je leerlingen, dat een leerkracht of klasgenoot is overleden? Verder werk ik bij de Veiligheidsregio als hoofd informatie bij de afdeling Geneeskundige Hulpverleningsorganisatie in de Regio. We zorgen voor een eenduidig beeld bij rampen, zoals een aanslag of een brand. Is er opvang voor de slachtoffers? Moeten mensen hun ramen en deuren sluiten? En wat is het beeld over twee, vier of zes uur? Ik schrijf ook een boek. Het is een compilatie van mijn blogs over opvoeding en over mijn heimwee naar Curaçao. Want ik mis mijn moeder, broer en zusje verschrikkelijk. Dit jaar ga ik met mijn kinderen drie maanden naar Curaçao; een sabbatical omdat ik structureel overwerk. En omdat ik toch niet stil kan zitten, hoop ik meteen zaadjes te planten voor werk op Curaçao. Want na jaren heeft de Curaçaose overheid eindelijk serieus aandacht voor jeugd en opvoeding.''
Inspiratie
"Ik ben soms bekaf, maar ik krijg ontzettend veel voldoening uit mijn werk. Geen uur is hetzelfde. Sinds vorig jaar heb ik een eigen bedrijf, zodat ik ondersteuning kan bieden aan meer dan de zeventien gemeenten van GGD Hollands Noorden. Ik wil andere GGDs maar ook gemeenten helpen bij het schrijven van beleidsstukken en ik geef lezingen en cursussen over opvoeding. Soms moet ik na mijn werk nog een cursus geven, terwijl ik moe ben. Maar ik besef dat ik voor elke ouder misschien ook drie kinderen help. Soms ga ik daarin verder dan ik zou moeten, maar ik laat mensen pas los als ik vind dat ze losgelaten kunnen worden.''
Helpen
"Sinds mijn 18de heb ik een pleegdochter. Haar moeder vroeg of ik wilde helpen met de opvoeding. Mijn pleegdochter was toen vijf maanden en het mooiste dat ik ooit had gezien. Ze is nu 23 en studeert pedagogiek, maar noemt me nog steeds mama. Als ze dat zegt, dan smelt mijn hart. Ik heb ook een zoon van elf en een dochter van negen. Ik hou van alle drie evenveel. Door hen voel ik me de rijkste persoon op aarde. Ik werk hard, maar maak tijd voor ze. Als ze naar judo gaan, blijf ik de hele training zitten. Ik probeer ze mee te geven dat ze iets voor anderen moeten doen. Zelf help ik als vrijwilliger een man die geen sociaal netwerk heeft. Ik lees voor, we luisteren naar klassieke muziek. Het is niet veel, maar je moet anderen helpen die het niet zo goed hebben als jij.''
Obstakels
"Ik hou van studeren. Ik heb sociaal pedagogische hulpverlening gestudeerd en daarna pedagogische wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. Toch leer ik niet makkelijk. Het duurt soms lang voordat het kwartje valt. Ik moest vaak doorwerken tot diep in de nacht. Maar mijn ouders hebben me geleerd dat waar een wil is, een weg is. Ze vonden studeren erg belangrijk. Zeker voor vrouwen is het een ticket naar onafhankelijkheid. Ik heb tegenslagen gekend. Toen ik studeerde, overleed mijn vriend met wie ik samenwoonde door geweld. Het was verschrikkelijk. Nu, 22 jaar later, heb ik het een plekje gegeven. Ik kan erop terugkijken en dankbaar zijn dat ik hem kende.''
Dankbaar
"Mijn vader was heel duidelijk toen ik in Nederland ging studeren: Hij gunde het mij om in alle rust te kunnen studeren, dus mijn pleegdochter mocht niet mee. Mijn ouders hebben enkele jaren voor haar gezorgd maar haar biologische ouders waren ook in beeld. Ik ben mijn ouders ontzettend dankbaar daarvoor. Mijn eerste salaris ging ook naar mijn moeder. Ik heb ook geluk dat ik een fijne partner heb. Hij neemt ons huwelijk en de opvoeding serieus en begrijpt dat ik heimwee heb naar Curaçao. Ik had me geen betere man kunnen wensen.''
Tip
"Als je iets wil, dan ga je ervoor en dan lukt het ook. Dat heb ik geleerd van mijn ouders. Mijn vader groeide op in armoede en zonder elektriciteit. Hij werkte in Suriname onder andere als machinist, maakte vliegers en werkte in een mortuarium en heeft zich uiteindelijk opgewerkt tot chirurg. Dat vind ik zo knap. Toen hij ziek werd, heeft hij ons goed voorbereid op zijn dood. Hij zei: 'Er is tijd van komen en van gaan'. Het leven is kort. Het is dus belangrijk om dankbaar te zijn voor het leven en er zoveel mogelijk uit te halen.''
Foto credits Otti Thomas, tekst Otti Thomas.